حالنامه

دل آدم گاهی مثل کنه می‌شود.میروی خانه ای یا شهری یا پیش کسی یا چیزی می‌خوانی و وقتی میخواهی برگردی و به روزانه های خودت برسی دو دستش می‌شود هشت دست و پا و می‌چسبد به آن چیز و کنده نمیشود. هرچه میگویی

این جا دیگر کاری نداریم ،بیا برویم لامصب!

اما قبول نمی‌کند.شاید تعبیر بدقواره ای چون کنه یا سیریش یا هشت پا برای دل کمی گزنده باشد. برای تعابیر قبلی که به دل نسبت دادم، پررو تر تحویلش گرفتم .شاید به دل بر بخورد و این بار ول کن شود.

بعضی وقت ها دل مثل دخترکی شکمو می‌شود که آبنباتش را در بازار پر رنگ و لعاب دلبری های دختران دیگر، مطالبه میکند.

یا مثل توپی می افتد در خانه ی همسایه ای و می‌رود لای علف ها و گل های باغچه اش و جوری پنهان می‌شود که نمی‌خواهد صد سال سیاه پیدا شود.

اگر بی دل بروی که فرقی با کورها و کرها نداری . عقلت سر جاست اما خشک است و دست و پاگیر.

و اگر بخواهی دلت را برداری و بروی باید منت هزار همسایه و رهگذر و مغازه دار و آدم را بکشی که این سمج سیریش را به تو بازگردانند.

دل را تنها وقتی میتوانی نزد خود داشته باشی که پر پرواز . به آسمان بگریزی و دور شوی از این خاک غریب

با خوندن این کتاب که دستمه با محیی الدین و مریدش سودکین، همذات پنداری کردم. انگار شرح حال من سرشار از فقدان ها و مهاجر شهرها رو گفته

چند روز پیش پسر کوچکه به سفارش من برادرشو برد مسابقه والیبال و ببینند اونم در یک باشگاه نزدیک خونه.

ساعتی نگذشته بود که برگشت و اومد پیش من وگفت : داداش اینقدر بیقراری کرد و پرخاش که آبروم رفت و آوردمش .بهش گفتم عادت میکنی که قید آبروتم بزنی .

تنها چیزی که از لیست فقدان ها برام جذابه ،همین بی آبرویی هاییه که گه گداری پسربزرگه برامون رقم می‌زنه.

یکبار تو بازار نزدیک حرم ،پاش رفت تو یک چاله ی پر از فاضلاب و تا کمر سیاه و کثیف و بوگندو شد.

تمام مغازه دارها و رهگذران با نگاه ملامت انگیز به من وپدرش نگاه می‌کردند.

یا یکبار که تو یک مجتمع بزرگ تجاری با عده ی زیادی از مردم منتظر پایین امدن آسانسور بودیم که بریم نزد مشاور ،پسرم با پرخاش جلوی همه دراز کشید و بلند نشد.هرچه اصرارش میکردم فایده ای نداشت .من و نگاه‌های سنگین مردم و ...

البته دیگه برام عادی شده.ولی همیشه این زمان ها با خدای خودم میگم

چی فکرشو میکردم چی شد! تو بگو خدای مهربانم، چی باید نتیجه بگیرم؟ آرزوهامو جلو چشمام پر پر میکنی .بکن ،اصلا هر چی تو بخوای

داشتم برنج مهمونای زائر رو آماده میکردم که نگاهی به قابلمه ی قرمه سبزیم انداختم.احساس کردم کم درست کردم اما واقعا دیگه نمیشد کاریش کرد.اگر دست به ترکیبش میزدم و چیزی اضافه میکردم توهین به جاافتاده گی و روغنش که رو اومده بود کرده بودم.

این بود که متوجه امام رضاع شدم و عرض کردم

یا امام رضا ع این غذا طعم غذای حضرتی تو بشه چی میشه.

خلاصه وقت کشیدن غذا که شد ،قرمه سبزی جا افتاده رو آوردم تو ظرف. نه تنها کم نیومد که یه نصف قابلمه هم زیاد اومد.

چنان طعم و بو و مزه ای که خودم تعجب کرده بودم.سر سفره یه نگاهی به خانوادم و مهمونا انداختم ،احساس کردم با سر میخوان برن تو غذا .

کار خوبه امام رضا ع درست کنه یعنی این.حالا در مورد من، غذا خوبه امام رضا ع نظر کنه .

باقی مونده غذا رو آوردم برای شام ، شما بگو قاشقی ازش مونده باشه.حظ کردیم بخدا

پی نوشت

مشهدیا غذا هاتونو به مهمونای راه دور به نیت پذیرایی از زوار امام رضا ع جان مون ترتیب بدید .ضرر نمی‌کنید هیچ ،ثوابش چندین برابره.

روسیه از فوتبال امشبش با ما داره بعنوان رفع عقده و جلب توجه نگاه میکنه.یه لگد خورده ی قاره ی سبز که ما رو نردبان پیشرفتش می‌بینه. یعنی خاک بر سر فوتبال داغان ما